که چرا در برگ زوار رضا خط میخوریم. روزی ما را فقط شاه خراسان می دهد. ما سر سفره همیشه نان حضرت میخوریم. آب سقاخانه اش آنقدر شیرین است که. برده های کنج بازار رضاییم و همه. کل طول زندگیمان حرص حاجت میخوریم. تا دعا کردیم اجابت شد ولی ما غافلیم. بی خبر داریم عمری چوب غفلت میخوریم. بگو به ماه که از کار ب.

قصه دوستان قصه دمپایی های خوابگاس. که دیگر هیچ گاه جفت نخواهند شد . گاهی گریه میکنیم به یاد روزهایی که با هم میخندیدیم . مدتهاست اصلا دل و دماغ به روز کردن وبلاگ رو ندارم . کاش یه اتفاق جدید می افتاد! خسته شدم از این زندگی دلگیر تکراری! اصلا خسته شدم از خودم! کاش میشد یه جوری همه چی تغییر کنه. آنكه دستور زبان عشق را.